Jaren geleden vond ik het onprettig om activiteiten in mijn eentje te ondernemen. Zo was alleen naar de bioscoop gaan geen optie, laat staan heel alleen op een terras zitten of het allerergst: zonder gezelschap uit eten gaan. Het ging mij om de mening van de mensen die in die bioscoop of op dat terras aanwezig waren. Mensen die ik meestal niet kende.
Wat moesten zij wel niet van mij denken? Dat ik zielig was, geen vrienden of partner had?
Dit artikel is geschreven door Eric Fiolet, Lifecoach & Loopbaancoach.
Misschien denk je dat het jou oprecht niet veel kan schelen wat een ander van je denkt. Maar stel je hebt net een sollicitatiegesprek gehad voor een baan die je heel graag wilt? En hoe zit dat tijdens een date? Kan het je op zo´n moment iets schelen wat de persoon aan de andere kant van de tafel over jou denkt? Het lijkt erop dat zodra we anderen op een bepaalde manier nodig hebben, het ons wel degelijk iets uitmaakt wat ze van ons vinden.
Die behoefte zit in de genen, voortkomend uit de tijd waarin onze voorouders de aarde deelden met wollige mammoeten en sabeltandtijgers. In dat tijdperk wilde je absoluut niet achter- blijven en had je de groep nodig om te overleven. En dus kon je je maar beter goed gedragen.
“In je eentje ben je zielig, zonder opleiding ben je niet intelligent, gescheiden zijn is triest en met gezin op all-inclusive vakantie is burgerlijk”
Tegenwoordig is onze grootste vijand ons eigen soort, zowel fysiek als sociaal. Het is ons zelfbeeld, het ego dat hoge eisen stelt. Eisen gebaseerd op zogenaamde normen en idealen uit de samenleving. Een samenleving gericht op goedkeuring, ´likes´ en bevestiging van anderen. De behoefte aan goedkeuring wordt gedreven door zelfkritiek, gebaseerd op angst. Angst die voortkomt uit het vroegere gevaar van afgewezen worden of om “minder” te zijn dan een ander. En zo bekritiseren we niet alleen onszelf, anderen moeten er ook aan geloven. In coaching sessies valt mij op dat we er graag op los labelen: in je eentje ben je zielig, zonder opleiding ben je niet intelligent, gescheiden zijn is triest en met een gezin op all-inclusive vakantie is burgerlijk. Zomaar een paar voorbeelden die voorbij kwamen. Je begrijpt het al, er is niets menselijker dan een label ergens op willen plakken. Totdat je last krijgt van de labels die anderen op jou plakken.
“Niemand was geïnteresseerd in deze dramatische einzelgänger”
Ik vroeg me af hoe het zou zijn om deze labels en oordelen los te laten. In de tijd dat ik mij zo aantrok wat anderen ervan vonden als ik iets alleen deed, werd ik door oud collega’s uitgedaagd om die overtuiging eens op de proef te stellen. Met als gevolg een solo stedentrip van vier dagen Barcelona, mijn ultieme beproeving. Het was een tapas tentje aan het water waar ik opeens merkte dat niemand op mij lette en dat ik een toevallige figurant was in een onbelangrijke scène. Niemand was geïnteresseerd in deze dramatische einzelgänger. En al gauw volgden er meer van dit soort ervaringen.
Nog steeds moet ik lachen om het moment dat ik ontdekte dat anderen veel minder met mij bezig zijn dan ik zelf dacht. Het gaat gelukkig niet om mij.
Nu jaren later kan ik oprecht genieten van activiteiten alleen ondernemen, zonder me te storen aan wat ik denk dat anderen daar van vinden. Simpelweg omdat ik weet dat ze vaak niet zoveel vinden. Tegelijkertijd heb ik vrede gesloten met de gedachte dat wanneer we anderen nodig hebben, hun mening over ons er wel degelijk toe doet. Iets waar ik in coaching mijn gesprekspartners graag mee help.
Wil je weten hoe coaching jou kan helpen om onzekerheid of angst te overwinnen? Bezoek coach-eric.com !
Check ook: Gedachtegang #8: “Je klaagt steen en been, maar heb je dit deze week wel gedaan?”
