Als grotere gozer (190m/115kg) heb ik hardlopen nooit als serieuze optie overwogen. Ik was meer van de zware gewichten en het boksen. Fietsen was altijd prettig, maar denderen over het asfalt met dat logge lijf voelde verschrikkelijk; alsof je een walrus een sprint laat trekken.
En toch rende ik afgelopen weekend maar liefst 13.3 kilometer! En verloor ik ook nog eens 10 kilo aan vies vet.
Dit kan niet mijn leven worden
Voordat ik van start ga met het Strongmanrun-avontuur, wil ik jullie even beeld schetsen van anderhalf jaar geleden. In het voorjaar van 2018 keek ik namelijk met een traanoog toe hoe mensen in de sportschool bezig waren. De ene was aan het deadliften, wat ik niet meer kon, de ander was aan het boksen, wat ik niet meer kon, en de ander was aan het hardlopen, wat ik niet meer kon. Ik had namelijk ernstig last van mijn onderrug (het SI-gewricht welteverstaan).
Ondanks vele oefeningen ging het maar niet weg. Ik leek verdoemd te zijn om op relatief jonge leeftijd een cliché gozer te worden met een verrotte onderrug en een dikke pens. Walgelijk. Kansloos. Godverdomme. Dit kan niet mijn leven worden, zei ik tegen mezelf. Ik weigerde. Ik weigerde te accepteren dat dit mijn leven zou worden.
Vanaf dat punt ging ik echt actief aan de slag om fit te worden, mijn onderrugklachten aan te pakken en met de onnodige kilo’s vet te verliezen. Daarvoor moest ik eerst controle krijgen over mijn voeding (lees: de onrust stillen, die mij constant weer het mandje met lekkers liet vullen). Ook moest ik op zoek naar de exacte oefeningen die de klachten zouden stillen.
Vanuit dat punt kon ik serieus werk verzetten. Vanaf augustus 2018 besloot ik 4x per week te gaan sporten, geen excuses meer. In plaats van chaotische crashdiëten en allemaal korte termijn bullshit, koos ik dit keer voor een lange termijn strategie: veel bewegen en voedzamer eten. Consistentie en gedoseerd eten en trainen is wat deze strategie succesvol maakt.
Een stevig doel als stok achter de deur
Begin dit jaar stelde ik een stevig doel; ik wil meedoen met de Strongmanrun, de 7 kilometer versie met 23 obstakels. Als stok achter de deur om echt eens door te zetten met sterk en fit worden. Deze obstakelkoers kunnen voltooien betekende voor mij een bepaald niveau van fit zijn, iets wat ik op dat moment niet was. Ik kon geen pullups, geen toes-to-bar, geen monkeybars en al helemaal niet hardlopen.
Al sinds het voorjaar ben ik aan de slag gegaan om allround sterker te worden. Van gripstrength in mijn handen tot stevige deadlifts en van pullups tot monkeybars. Mijn gehele lijf kreeg een upgrade, en met name mijn core werd aanzienlijk sterker. Ik voltooide deze workouts voornamelijk in de sportschool. Daarnaast bokste en fietste ik wekelijks om mijn cardio op peil te houden.
Maar…
Ik kon nog steeds niet hardlopen. Nog geen minuut achtereen…
Van een minuut naar 5 minuten
Het was nog maar drie maanden tot de Strongmanrun en ik begon me zorgen te maken. Hoe kan je die race nou voltooien zonder te kunnen hardlopen? Niet.
Met de aanschaf van een paar goede hardloopschoenen veranderde het spel. Met deze stevige stappers was het ineens zowaar comfortabel om mijn zware lijf in galop te brengen. Een minuut lukte. Enkele dagen later haalde ik meerdere keren de minuut. Weer enkele dagen later drie minuten achtereen. Het begon te wennen!
Twee weken later haalde ik voor het eerst de vijf minuten achtereen, ik voelde me net even Rocky (achteraf hilarisch!). En toen kwam er een belangrijk keerpunt; ik ontdekte de ‘hardloopstand’. Een soort automatische piloot dat wordt geactiveerd als je een relaxte consistente pas maakt. Vanuit dat punt kun je héél lang door. Renners noemen dit ‘steady state’, een soort perfect tempo waardoor je lijf in de hardloopstand komt. Ideaal, en erg prettig voor langere stukken!
Het moraal van het verhaal, tenminste voor deze alinea is; alles went. Gewoon stug door blijven proberen tot het lukt. Elke training iets verder te komen. Stap voor stap en stug door blijven lopen. Je lichaam past zich, klaarblijkelijk, snel aan.
Alleen… hoe train je je geest?
Goggins to the rescue
Fysieke uitdagingen zijn eigenlijk mentale uitdagingen. Je moet jezelf namelijk non-stop pushen om uit de comfortzone te stappen. Met flinke workouts wil je ‘inner bitch‘ constant stoppen. Dat watje, die loser, die sukkel, die enorme pussy, die angsthaas. Dat stemmetje moet je op brute wijze wurgen en geen seconde inspraak meer laten krijgen. Die stem de baas zijn, is de sleutel tot het voltooien van pittige workouts die je zowel fysiek als mentaal écht sterker maken.
Deze tips komen van David Goggins, een real life superheld die de meest extreme fysieke challenges heeft voltooid. Met al zijn ervaring schreef hij het briljante boek ‘Can’t Hurt Me‘. Ik las dit boek afgelopen zomer en het leek wel een geschenk van de goden, want dit boek was exact wat ik nodig had. David geeft je namelijk geen tips over hardloopschoenen of welke pre-workout je moet nemen, nee nee nee, deze eindbaas vertelt wat voor een slappe sul je bent en hoe je jezelf kunt omtoveren tot een sterke man. Met zijn geniale – in battle proven – advies ga jij jouw mindset omtoveren tot dat van een keiharde Navy Seal. Gegarandeerd.
Van 7 naar 12km
Wat bleek nou; 7km was een makkie geworden! Easy. F**ckin easy. Mijn lijf was al helemaal gewend aan deze afstand en kon zeker nog meer hebben. Vooral mentaal was ik ineens veel sterker en hierdoor kon ik mezelf aansturen om maar door te blijven hameren. Ik wijzigde daarom de race van 7km naar de 12km!
Een maand voor de Strongmanrun rekte ik steeds meer mijn trainingen op. Een rondje rond de beek was ooit een gek idee, nu deed ik twee rondes plus allerlei extra oefeningen ernaast. Door het zand, door het water, het maakte allemaal niet uit. Ik was ready.
In slechts drie maanden was ik al helemaal klaar voor de strijd. Alles went. Ik herhaal; alles went.
Strongmanrun 1 september
Judgement Day. Nu was het eindelijk tijd om te bewijzen dat ik het écht kon. De dag dat ik bewijs aan mezelf (!) dat mijn inner bitch niets meer is dan een kneusje dat zijn snotlip moet houden. De dag dat ik de grens voor mezelf zowel mentaal als fysiek verleg, zodat ik sterk, fit en gezond de toekomst tegemoet ga.
De Strongmanrun 12 kilometer was zelfs 2 kilometer verder dan ik ooit had hardgelopen, maar dat maakte niet uit; ik was ready. Na een boel bombarie barstte de strijd los en liep ik door de hordes aan lopers door het parcours. Het was zoals verwacht behoorlijk pittig, maar door goede voorbereiding en het voltooien van allerlei latverhogende workouts keek ik nergens meer gek van op. Vooral de laatste kilometers bleken heftig te zijn, niet voor mijn keiharde mindset en uitstekende cardio, maar voor mijn linkerbeen. Die begon wat te zeuren, maar dat boeide allemaal niet. Ik had namelijk geleerd via de Wim Hof Methode dat koud water maar koud water is, angst is irrationeel. Een zere knie is maar een zere knie, het is maar een pijntje. Je bent niet echt geblesseerd, je hebt alleen maar wat pijntjes. Nou en, loop door!
Het was nodig
De gehele run was ik voornamelijk ook bezig met mijn mindset. Constant herhaalde ik mantra’s van eigen bodem en die van David Goggins. De muziek van Rocky 1 speelde in mijn achterhoofd als ik het moeilijk had en ik vroeg mezelf steeds: waarom ben je hier? Het antwoord op die vraag bleef me maar door hameren. Stap voor stap, door door door.
Eenmaal gefinished voelde ik me gek genoeg best goed. Het linkerbeen deed een beetje zeer, de onderrug was wat stijf, maar ik voelde me eigenlijk best prima. Was het leuk? Nee, ik vond er geen reet aan, maar het was wel nodig!
Uiteindelijk bleek dat ik zelfs 13.3 kilometers had gelopen! …en ik had het gevoel dat ik eigenlijk nog wel verder kon. Met wat meer training en gewenning zou ik volgend jaar zelfs de 21km kunnen halen!
Hopelijk heb ik je met dit verhaal mogen inspireren om ook de strijd (met jezelf) aan te gaan. Mocht je nog tips en tricks willen, je kan me altijd mailen op guus@mnlk.nl
Lees ook: 5 praktische tips voor mannen die willen beginnen met hardlopen
